Էջ:Yeghishe Charents, Collected works, vol. 2 (Եղիշե Չարենց, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/210

Նվում էր ամեն մի մկանը,
105 Նվալով քաշում էր դեպի տուն.
Բավակա՜ն է, ասում էր,— բավակա՜ն է
Հոգնությունը քո...

Երեկո էր։
Մութ ծովափով
110 Գնում էր Ալին դեպի տուն։
Ու տեսավ հանկարծ ծովափին
Իր ծանոթ նավաստուն ռուս:
Մոտեցավ,
Որ ասի սալամ,
115 Սեղմի ձեռքը՝ ծանոթ ինչպես հին,
Ու կամաց փսփսա նրան.

«— Կարաշո՛ Լենին»

Մոտեցավ։
Տխուր էր նավաստին։
120 Անծանոթ էր դեմքը։ Անօգ։
Ու չասավ մշտական «դրաստի»-ն։
Այլ-
Կամար.

«— Ալի՛, Լենին յո՛կ»։

125 էլ ոչինչ։
Հեռացավ։
Ու ՝թվաց թե
Լեռնացած՝ զարկեց մի ալիք։
Հասկացա՛վ խոսքերի մութ իմաստը
130 Նավաստի Ալին...