Ընկերնե՛ր,
Ես ո՞նց չխենթացա... 280
․ ․ ․ ․ ․ ․ ․
Այսպե՛ս է ահա, Պեր-Լաշե՛զ։
Ես փրկեցի կաշիս,
Բայց անողո՛ք եղա,
Երբ Կարմիր Բանակը կրկին 285
Մտավ քաղաք։
Օ, երեք օր չանցած ես ունեի արդեն
Կարմիր ձեռներ...
․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․
Հասկանո՞ւմ եք արդյոք, ‘ընկերնե՛ր, 290
Հասկանո՞ւմ եք արդյոք հիմա թե —
Ինչքա՜ն ենք ունեցել մենք է՛լ
Պեր-Լաշեզի պատեր։
Այս պատերի ներքո երբ ընկավ
Մեր վերջին ընկերը — 295
Այն օրից
Մեր կռիվը անվերջ, անընդհա՛տ է։
Պեր-Լաշեզի պատեր ինչքա՜ն ենք մենք
փորել․․․
Ըայց ունենք մենք մի պատ, ընկերներ,—
Եվ ուրի՜շ է, ուրի՜շ այդ մի պատը։
300
Մոսկովում է նա։
Հյուսիսում։
Այստեղից հեռո՛ւ է։
Զեզ ծանոթ է սակայն նրա ճամփան։
Եվ գիտե պայքարող բանվորը — 305
Լոնդոնում նա լինի, թե Ռուրում,
