Եվ մեկն ասաց, որ պետք է փախչել․․․
Սակայն ո՞ւր գնալ, որ քեզ չգտնեն
Այդ կոնքերը մերկ, այդ ծծերը ծեր․․․
Եվ մենք այդ գիշեր մնացինք այդտեղ՝ 320
Մեռած քաղաքի ավեր շենքերում։
Ամբոխվել էին տեսիլներս ահեղ․
Խեղերի նման ցատկում ու պարում,
Ու դառնում էին մեռելներ մի տեղ՝
Սատանայական տենդոտ շուրջպարում։
325
Մեռած Քաղաքի շենքերից մեկում,
Աչքերս անլույս խավարին հառած,
Պառկել էի ես — ահավոր, անքուն։
Ու դեմս, կարմիր կրակներ վառած
Ցատկոտում էին, բառաչում, տնքում 330
Մեռելներ զվարթ ու բազմատարազ։
Գույնզգույն շորեր, մարմիններ մեռան,
Սրունքներ կապույտ, ստինքներ դեղին,
Հետույքներ ուռած ու արնակալած —
Խեղկատակ, արագ ցատկոտում էին,— 335
Իմ սարսափահար աչքերի առաջ,
Անթափանց մթում գերեզմանային․․․
Երգ էին ասում, ոռնում էին խոզ,
Հեծկլտում էին, ծիծաղում, շաչում,—
Խինդի էր նման ոռնոցը տխուր, 340
Լացի էր նման խինդը կարկաչուն —
Բայց մահվան նման սառն ու ահավոր
Կրծում էր հոգիս ամեն մի հնչյուն։
