Իզուր է սիրտը քո գազազում 415
Երկրի հանդեպ մեր վերածնվող.
Ո՛չ մեր երկիրն է շվայտ Հռոմ
-Եվ ոչ էլ ինքդ — նոր մի Նազոն։
Իզուր ստին այդ, մթին գերի՝
Դու անիծում ես ուժը մեր նոր.— 420
Դու այդ ուժի՛ց ես փախել ելնող
Եվ ո՛չ թե, ո՛չ թե արքաներից։
Եվ դաս եթե դու երկիրը մեր
Եվ նույնը, նույնը, նույնը մնաս —
Մե՛ր նոր արևը չի՛ գուրգուրե 425
Քn այդ երգերը մահամնա։
Քեզ կընդունե այն աշխարհը հին,
Որ դեռ ծամում է մամուռ ու ցեց.
Բայց այդ արևը ձմեռային
Դժվար թե սիրտդ տաքացնե։ 430
Եվ կմնաս դու տխուր ու ծեր,
Այդ նույն ձմեռը քո ցուրտ հոգում,
Եվ հուսահատ ու որբ կլինես
Ինչպես հեռու այս Վենետիկում...
