Բայց ինչո՞ւ ընդունեցին այդքան վա՛տ, վա՛տ, 180
Օտարի, թշնամու, գրողի պես․
Դե, հայեր են լիրբ, մուխաննաթ,—
Մտածում էր Շավարշը,— հայեր են գեշ,
Այլասերված հայեր, ռսացած․— ոչ
Կռվի երես տեսած, ոչ կռվի ահ․ 185
Եվ դա չէ՞ր պատճառը, որ
Ոչխարների նման սարսափահար,
Նրանք փախան ֆրոնտից, տվին էրզրումը,
Հետո Կարսն, Ալեքպոլը․․․ վա՛տ ձեզ, հայե՛ր․․․
Շավարշի գլուխը մտքերից եռում էր․ 190
Շավարշը դառը ծիծաղեց.
Խմեց․ ու հոսեցին կրկին մտքերը —
Իրարից ավելի պղտոր ու ծանր,—
Իսկ Ղաչաղը երգում էր, դեռ երգում էր,
Հոսում էր դառնությունը համր․․․ 195
Եվ հանկարծ Շավարշը — այնքա՜ն պարզ —
Կարծես դեմը լիներ, կարծես կենդանի —
Հիշեց․— առավոտը բացվում էր, թարմ,—
Շրջապատել էին թուրքական Թալինը։
Երեք օր էր արդեն — կռվում էին․ 200
Շրջապատել էին գյուղը չորս կողմից խիտ․
Մարմանդ լուսաբաց էր, երբ
Գյուղը զարթնեց հանկարծ թանձր ծխից» —
Շավարշի տղերքը գիշերը
Վառել էին գյուղը մի ծերից — ու հիմա 205
Չորս կողմից խուժեցին նրանք ներս՝
Փռելով իրենց շուրջը ահ, մա՛հ, մա՛հ։
Աղմուկ, ճիչ, լաց, սմբակների շռինդ․
Ինքը, նստած սև ձին, ձեռին մաուզեր,
Փափախը թեք դրած, մի ձեռով պինդ 210
Գրկած ձիու բաշը՝ արշավում էր...
