Ծոծրակների վրա — փոքրիկ վերքեր․ 33Օ
Խփված էր կռնակից... Այդպե՛ս։ —
Դեպի մաուզերը տարավ
Շավարշը իր ձեռքը․
Արյունը գլուխը խփեց —
Հարբեց... 335
․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․
Դա ո՛չթե քամին է փողոցում շաչում,
Եվ ոչ Էլ հրթիռը հրդեհում խավարը,—
Իր խմբի տղերանց հետ դա հյուրանոցում
Խմում, աղմկում է խմբապետ Շավարշը։ 340
Այդ նա էր, որ տարավ ձեռքը մաուզեր։
Հանեց. քաշեց․— և վաղ առավոտվա մեջ
Չարագուշակ, դաժան երգեց մաուզերը
Արյան, մուժի, մահի, ասպատակի երգ...
Հետո ձայնակցեցին նրան մյուսները՝ 345
Եգորը, Թաթիկը, Ղաչաղ Սաքոն,—
Իսկ քաղաքը, սմքած, դեռ քնել էր
Ու զառանցում էր մաուզերի կրակոց։ —
Ինչպես տիֆով հիվանդի զառանցանքում հրե,
Նախճիրի պես բացվող առավոտվա ֆոնին 350
Գծելով տագնապի հնչնագրեր —
Երգում էր մաուզերների սիմֆոնին։
Կրակում էին տղերքը — բաց պատուհանից․
Իրար կողքի կանգնած, հայացքները դեպի
լուսաբացը,
Համազարկը թռչում էր տանիքից֊տանիք, 355
Առավոտվա միջով, որ նրանց պես հարբած էր։
Պղտոր առավոտվա միջով, առավոտվա մեգին,
Քաղաքի վրայով, որ զառանցում էր,—
Սավառնում էր խմբապետ Շավարշի հոգին,
Հարբած, մռայլ, դաժան, ինչպես ձյունը,