Վագրերի նման խորամանկ ու չար,
Ապրելու հսկա ծարավով հետին՝
Մեռցնում էինք — ապրելու համար,— 510
Եվ կռվում էինք, և կռվում էին։
Եվ չէինք հիշում այլևս ոչինչ,
Եվ չգիտեինք ի՞նչ էինք անում։
Եվ շատերն էքւն ընկնում մեզանից
Եվ ոտքերի տակ մեր անշնչանում։ 515
Չէ՛ինք տարբերվում վայրի գազանից
Ահի ու արյան այդ խառնարանում։—
Կոխոտում էինք ընկերների դին,
Ընկերների դին դիրք էինք անում։
Ու վատնում էինք ճիգերս հետին 520
Անհասկանալի տագնապով անհուն։
Եվ չգիտեինք, և չգիտեին,
Թե հորձանքը սև մեզ ո՞ւր է տանում։
Իրիկունն իջավ։ Անհուն խավարի
Խավար ծալքերում կորավ ամեն բան։ 525
Եվ իջավ մռայլ երազը Չարի
Այն խայտաճամուկ դաշտերում անբան։
— Է՜, մնաք բարի, ընկերնե՛ր արի,
Դուք պատվով անցաք ձեր կյանքի ճամփան։
Իսկ մենք — նենգորեն նահանջեցինք ետ՝ 530
Ձյունագիշերի մրրիկների տակ։
Եվ իմաստ չուներ ճամփան անհեթեթ,
Որ անցնում էինք՝ անկումին գիտակ։
Երբեք չի՛ր եղել հոգիս — այնքան խենթ,
Եվ զանգս — այնքան զառանցոտ ու տաք։
