135
Աշխարհում այս մութ, նենգ ու խոլական—
Ո՛չ մի ազգ չկա հայի պես թշվառ․․․»։
— Լավ, ճառ մի՛ խոսիր, մենք այդ չենք ուզում
Գիտենք, որ ճառեր դու լավ ես խոսում,
Դու մեզ այն ասա՝ ի՞նչ արիր, Ահո՛,— 130
ճառերը հետո, խոսքերը հետո։
Դու, որ քաջ ես միշտ, շիտակ, անսասան —
Կատարի՞ր արդյոք պարտքդ սրբազան։
— Իհարկե, տղերք․․․ ի՜նչ խոսք այդ մասին․ —
Ձեռքը դնելով․ ընկերոջ ուսին 135
Նորից սկսեց Ահոն քաղցրաձայն.
(Այդ մարդը ուներ այնպիսի մի ձայն,
Որ եթե խոսեր մի մութ փողոցում—
Կասեիր՝ այնտեղ սրինգ են ածում․․․)
«—Վառվում են այնտեղ երեխա ու կին․․․»։ 140
Բայց ընկերները խզեցին կրկին
Խոսքերը նրա։— «Ի՞նչ արի՛ր, ասա,
Պատմիր սկզբից եղածը գործի»։ —
Ու պատմեց Ահոն,—«Հենց որ տեղ հասա
Առաջին գյուղում հրդեհը գցի։ 145
Խավար էր, տղերք․․․ ի՞նչ իմանայի...
Դուրս եկավ սակայն, որ․․․ գյուղ Է հայի․․․
Բայց էս դեռ ոչինչ, դեռ ոչի՛նչ, տղերք.
Այն էր՝ հավաքվել մարում էինք մենք՝
Ջուր էինք լցնում կրակի վրա— 150
Տեսնենք հարևան տեղերից ահա
Օգնության եկավ գյուղը դրացի․
Լավ է, կմարենք, մտքումս ասացի —
Մեկ էլ էն տեսա, որ կրակը թեժ,
Որպես մի վիշապ, ագահ մի հրեշ, 155
Հնոցի նման բռնկվեց միգում․․․
Ու գյուղը մնաց կրակի գրկում։
