Գիտե թշնամու արյունը քամել.
Ով գիտե նրա արյունը խմել,
Նա չի հալածվի գերության ներքո. 250
Կռվով կգտնես իրավունքը քո...»։
— Շատ ես աղմկում, ընկեր Վետերան,—
Ձայն տվեք հանկարծ ընկերը նրան —
Ու թռավ, կանգնեց մի քարի վրա․
Լեգեոն էր հին անունը նրա— 255
(Որ թե թարգմանել դուք կարողանաք՝
Հայերեն լեզվով կլինի «բանակ»)։
Դողում էր․ նրա մարմինը ամբողջ․
Բարձր քրքջալով խոսքին ընկերոջ՝
Խոսել էր ուզում, չէր կարողանում. 260
Խեղդում էր նրան զայրույթը անհուն։
Բայց զսպեց իրան, զայրացկոտ հազաց
Ու հզոր ձայնով հաղթ, հաստատ ասաց․
— «Ես չեմ հավատում ձեր սին խոսքերին․
Չեմ կարող լինել խոսքերի գերին. 265
Հայո՜ց աշխարհում արյուն է հոսում—
Դուք կանգնել այստեղ ճառեր եք խոսում․․․
Ո՛չ ես չեմ կարող։ Ես ասում եմ, որ
Ամենից առաջ գործ է հարկավոր։
Դուք կանգնեք այստեղ դաշտում ամայի, 270
Ես կերթամ ահա երկիրը մահի,
Կզոհեմ ա՛յնտեղ ես իմ կյանքը, ինձ,
Գուցե և մեկին փրկեմ կրակից..․»։
Եվ ճիշտ որ, իսկույն, առանց նայելու,
Նա ճամփա ընկավ՝ իր խոսքին հլու։ 275
Վետերանն ուզեց կանչել, համոզել,
Բայց ընկերն արդեն կորել էր, չկար։
Եվ նա վերստին սկսեց խոսել․
— Ես խենթ չեմ, ասաց, կույր ու խելագար.
