550
Շո՛ւտ գործի անցեք. գիտեք, որ հիմա
Ձմեռ է այնտեղ, ու քամի, ու մահ,—
Իսկ որբերը մեր պառկած են հողին —
Մերկ... գետնի վրա... առա՛նց անկողին»։
Ու նետվեց նորից նա կրակը թեժ, 555
Որպես զոհ կարմիր, որպես ողջակեզ...
16
Ու հետևելով սուրբ օրինակին,
Բոլորը իրենց տվին կրակին —
Ստվար խմբերով կրակը ընկան...
— Ախ, գործում նրանց եռանդ կար այնքան, 560
Որ ես, ընկճված նրանց եռանդից,
Հայհոյում էի, ատում էի ինձ,
Որ չեմ աշխատում, չեմ գործում ես է՛լ»
Որ գիտեմ միայն երգել ու խոսել.
(Ախ, չէր մոռացել իմ խենթ սիրտը դեռ, 565
Որ երգիչ եմ ես... երկնքի թիթեռ.․․)
(Աստված իմ, աստված,ի՜նչ եռանդ էր այդ։
Ես չէի տեսել այդպիսի եռանդ.
Զէի է՛լ լսել աշխարհում այս սին
Այդպիսի հսկա եռանդի մասին... 570
Չէր անցել գուցե և մի ակնթարթ
(Սրան են ասում իսկական եռանդ) —
Կրակի մե՛ջ էլ բուրդ չէր մնացել.
Ե՛վ հանել էին, և հարմար բարձել
Ձիերի վրա բուրդը արնակեզ. 575
Այն արնոտ բրդի մի քարվան էր մեծ,
Որ ճամփա ընկավ երգով հաղթական
Դեպի հեռավոր վայրը գաղթական,
Ուր թափվել էր վար խուռը, բազմահոծ,
Հրդեհից փախած ժողովուրդն հայոց։
