610
Եվ ես լսեցի, որ դաշտում այդ մութ
Զառանցում է մի մեռնող ժողովուրդ․․․
18
Ձյուն, բուք էր դաշտում։ Գիշեր ու քամի։
Ոռնում էր քամին,՝ փնչում էր ու մի 615
Մահվան երգ դարձած, ձուլված խավարին,
Գնում էր դիպչում հին Մասիս սարին։
Ախ, ինչե՜ր ասես այդ երգում չկար․
— Մեռնող պառավի կանչեր խելագար.
Ձյունը ճանկռտող հիվանդի հառաչ, 620
Քաղցից անասուն դարձածի բառաչ,
Մանկան մղկտանք, որ նվում է խուլ —
Մորթում են կարծես նոր ծնված մի ուլ...
Ու լալիս էին, ու քրքջում էին.
Քրքջում էր քամին, երգում էր քամին, 625
Նվում էր քամին հուսահատ ու խուլ-
Ու այս էր ասում այդ երգը տխուր —
«Մա՜հ է այստեղ. հազա՜ր֊հազա՜ր
Հեռանում են ու մարում—
Այս անիծված, անհավասար, 630
Արյունահեղ աշխարհում։
Բուք է այստեղ, ձմեռ ու մուժ,
Մահվան սարսուռ ու քամի—
Տեր է այստեղ մահը խուժդուժ՝
Բարեկամ ու թշնամի։ 635
Համրվում են ժամերն անդարձ
Ու աշխարհից ցուրտ ու մութ
Հեռանում է անվերադարձ
Մի արնաքամ ժողովուրդ․․․