Այս էջը սրբագրված է
X
120
Մայր էր մտնում իրիկնային արևը` թեժ լույսով
վառված :
Ու անվհատ կովում էին ամբոխները խելագառված։ Աչքերի մեջ` կարմիր մի հուր, ու սրտերում — կարմիր կրակ`
Վերջին թափով մի ամրակուռ` անգայթ կովում էին նրանք։
Խենթ երգելով, կրակելով նրանք անցնում էին
առաջ —
130 Ու թշնամին փախուստ տվեք' ահաբեկված ու վտարված։—
Մութ էր արդեն, մայր էր մտել արեգակի շողը
վերջին.
Երբ գրոհով մի անվեհեր կայարանը գրավեցին...
XI
Մութ է հիմա։ Գիշերը, խոր, իջել է վար։ Մութ է հիմա, թանձր խավար։ 135 Երկաթուղու կայարանում, ուր ո`չ մի լույս չկա վառված,
Խռնվել են հազարանուն ամբոխները
խելագարված։ —
Գիշերի մեջ չեն երևում հաղթ կամարները երկաթհ'
Լույս չեն վառել կայարանում որ թշնամին չնկատե։
Սպասում են` աչքերն հառած խավարամած
հեռուներին`
140 Մութը իջավ համատարած, մինչ կայարանը
վերցրին։—
Սպասում են, որ մինչև Լույս գոնե մի քիչ
հանգստանան
