Ե՛ս — ե՛ս եմ նորից.—
Ոսկի երակը հնամյա ցեղիս,
Իմ ջլաբազուկ, հաղթ ժողովրդի
Օղակը վերջին, 110
Տվել եմ սիրտս գալիք օրերի
Երկաթե երգին,
Կապել եմ կյանքս Գալիքի հետ վառ —
Եվ կրում եմ իմ մեծ, հսկա սրտում —
Մի երկաթակուռ, նո՜ր, հզո՜ր աշխարհ։
115
Ու կանգնել եմ ես, հզոր ու հաստատ,
Լեռների վրա քո հավերժաձյուն —
Կանգնել եմ, պայծառ, ու շուրջս հիմա
Գալիքի կարմիր թևերն են շաչում—
Եվ կարծրանում ու պնդվում է հոգիս 120
Նրանք շառաչում։
Ու հպա՜րտ եմ ես, հպա՜րտ է ու խենթ
Քո կարմիր հրով լքված իմ հոգին.
Հպարտ եմ, որ ես — անհուն մի պոետ.
Ձայնով խնդագին — 125
Խառնում եմ այս նո՜ր, հզոր ե՜րգը քո —
Բոլորի՜ երգին...