Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
(Մի բան որ չեմ տեսել երկուսն էլ)—
Նայես՝ ի՞նչ կա հիմի մեր թաղումը․․․
Դնում ենք մի կողմ գնդացիրը։
Անցնում ենք փողոցով։
260
Ծիծաղում են։
Մտածում եմ՝ հայեր են․
Կհասկանան գոնե․
Է՜յ,
Ի՞նչ է էստեղ․
265
Մոտենում են։
Շարվում են շուրջս։
Ասում եմ անունս։
Գուցե հիշեն․․․
— Չարենց,
270
— Չարենց․
— Չարենց—
Հեռանում են․․․
Ախ,
Կբռնե՛մ հիմի,
275
Ծերո՛ւկ, ծերո՛ւկ, ծերո՛ւկ.
Միթե սա— Երևա՞նն է․
Սո՛ւտ է,
Լսո՞ւմ ես. Երևան չե՛ս բերել դու ինձ․
Երևանն— ավան էր․
280
Երևանը— Վանի պես քոսոտ էր,
Ճչում եմ։
Փնչում եմ։
Կանչում եմ ծերուկին։
Ուղեղս սղոցում է դողը։
|
|
