Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Նա կրկին ասում է․— «Գարունը
Ծաղկելու է էգուց վարդերով իր»:
Սակայն ո՞ր արևն է հուրհուրում այդ
Եվ ո՞վ է այդ նո՛ր արտևորը...
|
|
Վերցնում ես քարը— մտածում ես.
«Հետքեր է կրում նա ջրի»—
Բայց չէ՞ որ այդ նո՛ւյն վայրկյանին հենց
Իր վրա դու քո ձեռքը դրիր։
|
|
Մի անցորդ անցավ քաղաքից այս
Ու գնաց․ ու չեկավ նա ետ։
Եվ քաղաքը— կրկի՛ն գեղեցիկ է,
Նայում եմ նրան— թեև ե՛ս։
|
|
Դու ամե՛ն վայրկյան քեզ ժխտում ես
Ու այդպես ժխտելով՝ հաստատում․
Պարտըվում ես դու քեզ ու հաղթում ես,
Սակայն մի՛շտ՝ այդ դո՛ւ ես— ու դո՛ւ։
|
|
Անտառը թափում է իր սաղարթը,
Անտառում հատնում է ու վատնում․
Բայց նայի՛ր— ինչքա՜ն նա զվարթ է,
Ինչքան նո՜ր է— ու մի՛շտ անհատնում։
|
|