Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Դու ինքդ քո մեջ միասիրտ.— ինչ որ կաս՝ նա կա
ու այդպե՛ս է։
Դու տրվում ես մեզ մի՛շտ միասին.— ինչ որ կաս՝
նա կա ու այդպե՛ս է։
Բացվում ես, լինում, գոյանում— հառնելով հենց
ի՛նքդ քո դեմ։
Պատմում ես դու մի՛շտ քո մասին.— ինչ որ կաս՝
նա կա ու այդպե՛ս էր։
|
|
Ախ, նայե՛ք, այդ մարդը, այդ հիմարը.— նա տեսնում է
լոկ այն, ինչ տեսնում է․
Հավատում է նա, որ սա քար է. նա տեսնում է լոկ
այն, ինչ տեսնում է․
Դու ծաղրի՛ր նրան, իմաստու՛ն․ դու տեսնում ես
աճումն ու ընթացքը
Եվ գիտես, որ ընթացք է աշխարհը,— նա տեսնում է
լոկ այն, ինչ տեսնում է։
|
|
Այդ կապիկը՝ ձեռքին հայելի— նա կարծում է՝
արդեն իմաստուն է․
Ժպտում է հայելուն նայելիս— նա կարծում է՝
արդեն իմաստուն է․
Ախ, նայեք՝ ինչպե՜ս է սեղմել նա փայլուն ապակու
այդ կտորը․
Իր միրաժն է տեսել նա էլի— և կարծում է՛ արդեն
իմաստուն Է։
|
|
