Ես դառնում էի սուրբ Քաղաքից
եվ սրտիս թագուհուն նվեր
Ես տանում էի ցա՛վը վերքիս
Ու կարոտս՝ բա՜րձր ու վեհ...
IV
25
Դարբասը շռինդով բացվեց․–
Մի զինվոր էր մառ ու մթին։
— Կտանես ողջու՜յնս ձեր վեհ
Ու խիզախ, անհա՛ղթ ասպետին։
Ասացի. ու կրկին փակվեցին 30
Դարբասները մութ ու մռայլ։
Հոգնած խրխնջում էր իմ ձին
Այն օտար ճամփեքի վրա։
V
Ու նորից մռայլ շռինդով
Բացվեցին դարբասները վեհ... 35
Եվ ասաց.— Ալֆոնս Անդոն
Ձեզ, խոնարհ, խնդրում է վեր։
Ու բռնեց ձիուս սանձից,
Հանեց զրահներս թաց։
Եվ ահա, ես՝ թողած իմ ձին՝ 40
Այն մռայլ դղյակը մտա։
VI
— Ողջու՜յն պիլիգրիմ ասպետին.
Ձեզ ծառա՝ Ալֆոնս Անդո։
Ու իջավ գլուխս գետին
Մի անհուն ու խոր եռանդով։ 45
Եվ երբ, շարժումով մի անփույթ,
Բարձրացրի աչքերս լուռ —
