125
Ու ոռնաց մրրի՛կը իմ հոգում,
Ուրագանը շաչե՛ց ավազե—
Մի վա՛գր էր իմ սրտում մորմոքում,
Վիրավոր էր չա՜ր մի բազե։
XVII
Մոռացել էի արդեն ես 130
Իմ սրտի թագուհուն լուսե,
Որի դեմքը կյանքում հողմածեծ
Տարինե՜ր էի երազել։
Մոռացա կարոտը իմ վառ,
Մոռացա թագուհուն իմ անգին, 135
Որի մի՝ հայացքի համար
Ես դարձել էի խաչակիր։
XVIII
— Հանգի՜ստ ասպետիդ վաստակած —
Ու ոտքի ելավ Անդոն։
Մռայլ բարձրացավ ու գնաց, 140
Հեռացավ, որպես հուշ անթով։
Ու նրա ետևից գնացին
Աղջիկները հո՛ւր–գեղանի.․․
Իսկ ես... մինչև լույս մնացի՝
Կռթնած կլոր սեղանին։
XIX
145
Մինչև լույս մնացի կիսաքուն՝
Կռթնած կլոր սեղանին,
Մինչև լույս պարեցին իմ հոգում
Այն կույսերը հուր–գեղանի։
Մինչև լույս, ինչպես ալվլան 150
Երկու բոց, սպիտակ ու uև՝
