Ցոլացին մի պահ նրա պղտորված
Գիտակցության մեջ երեկվա իր մեծ 340
Խոհերի վերջին փշրանքները — և
Սուզվեցին անդարձ ուղեղի մուժում։—
Նա թթված դեմքով բացեց իր հսկա
Հաշվեմատյանը, մի վերջին անգամ
Բութ, դժգոհ դեմքով իր շուրջը նայեց — 345
Եվ խորասուզվեց իր մանրակրկիտ,
Անվերջ, չհատնող հաշիվների մեջ։—
«Հը, հո չե՞ս հարբել գիշերը»— նրան
Հարցրեց Կարոն, հաշվապահը։— նա
Լուռ, անթարթ նայեց նրա աչքերին 550
Եվ ասաց.— «Այո՛ ... մի փոքր... երեկ...
Ժողովից հետո...»— Եվ կրկին նա լուռ
թեքվեց իր հսկա մատյանի վրա
Եվ խորասուզվեց հաշիվների մեջ... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 555
Այսպես
Մի անգամ ահա այդ փոքրիկ մարդու,
Այդ հաշվետարի մոտով, այդքան մոտ,
Թնդալով անցավ մեր մեծ առօրյան,
Նա անգամ զգաց, շոշափեց մտքով 560
Ընթացքը նրա հսկավիթխարի,—
Նայեց նա մի պահ հրաշքի նման
Իր աչքերի դեմ բռնկված այդ վեհ,
Այդ շռնդալով անցնող պատկերին —
Եվ Ընկճվելով նրա ամեհի 565
Մեծության ներքո, այդ անգրկելի,
Անհուն վեհության — սուզվեց նա կրկին
Իր սովորական մտմտանքի մեջ...
