85
Խլրտում է, ինչպես մի աներես տղա...
Այո՛... Չքնա՜ղ օրեր, զարմանալի անհոգ...
Աշխարհի ծայրն ընկած մի գորշագորշ քաղաք...
Հայրս` դաժան մի մարդ բարբարոս ու անոգ.
Եվ շրջապատս ահա, զարմանալի խաղաղ, 70
Օ, ավելի՛ խաղաղ, քան շարունակ քնող
Մարդն է լինում` անճառ իր բերկրանքին հլու—
Երբ չի կծում նրան մի չափազանց չար լու...
X
Օ, որպիսի չքնաղ, դրախտային օրեր...
Սիրտս պատում է մի էլեգիական թախիծ, 75
Անգամ կապույտ թախիծ, անգամ զորեղ
Մեր Մահարու երգած ախուվախից...
Ահա տեսնում եմ ինձ` գարնանային շորեր,
Կապույտ շապիկ հագած, հայացքս ջինջ,—
Դեմս փռվում է լուրթ մի առավոտ — 80
Եվ հասնում է քթիս... անմահական մի հոտ։—
XI
(Ո՛վ ընթերցող, վերջին բազմակետը, որ ես
Վերը դրի` «քթիս» բառից հետո —
Չմոռանա՛ս։— Դրա ամբողջ իմաստը քեզ
Իր մորալով հանդերձ` կպարզըվի շուտով)։— 85
Ուրեմն, հա՛... ահա սկսում եմ ես հեզ
Մանկությունս երգել հանգով դյութող։—
Եվ դու ներող եղիր, ո՜վ ընթերցող, եթե
Քեզ դուր չգա հանկարծ այս նովելս թեթև։—
