Փա՜ռք քեզ, ուրեմն, ո՜վ դրախտային բուրմունք—
O, մանկությու՛ն, այդ քո բուրմունքը չէ՞ միթե,
Այդ չե՛ն արդյոք հաճախ պոետները երգում,
Այդ չի՞ արդյոք բազում պոետների դյութել..․ 165
Եվ Մահարին արդյոք իր ոսկեբառ գրքում
Չի՞ փռում բույր այդքան, այդքան հյութեղ...
Եվ եթե մենք մի քիչ զգաստ նայենք հեռուն —
Ում մանկությունն է այդ, որ այդպես չի՛ բուրում։—
XXII
Ուրեմն փա՜ռք կրկին այդ բուրմունքին հրե... 170
Բայց... նայելով այդ գորշ առավոտին ես իմ՝
Այլևս չեմ ուզում և ո՛չ մի բառ գրել
Իմ մանկության, իմ «վառ արշալույսի» մասին։—
Եվ դու, Գուրգե՛ն, իզուր ես քո քանքարը գրել,
Որ համոզես, թե քոնը եղել է ջինջ լուսին.— 175
Օ, ո՛չ, Գուրգե՛ն.— քան գորշ մանկությունը