Արձակեց ապա հրաման գոռ,
Որ ժողովուրդը Սասմա ամբողջ 205
Գա, անցնի նրա փայլատակող
Արնահոտ, դաժան թրի տակով։—
Եվ ժողովուրդը Սասմա անկոր՝
Խեղճացած, խոնարհ ու գլխիկոր,
Անցավ Օհանի դժնի կամքով 210
Մսրամելիքի թրի տակով։—
Մելիքը, շողշող զրահ հագին,
Կանգնեց՝ ահռելի ու ահագին,
Եվ ժողովուրդը, մանուկ ու կին,
Անցավ պողպատե թրի տակից։ 215
Բայց հերթը հասավ երբ Դավիթին՝
Չմոտեցա՛վ նա չարի թրին,
«Չե՛մ անցնի»— ասաց կամքով անկոր —
«Մսրամելիքի թրի տակով»:
ԺԵ
Ոլորեց աչքերը արնակոխ 220
Մսրամելիքը Դավթի վրա,
Մտրակեց ապա նժույգն իրա,
Մտրակեց, քշեց Դավթի վրա,
Որ սմբակներով հրահըրան
Ոտնակոխ անի, ճզմի նրան։— 225
Բայց մանուկ Դավիթն անփույթ, ուրախ,
Իբրև խաղ մանկան մի հրածին,
Բռնեց Մելիքի ձիու սանձից,
Ետ գնաց, ահռեց Մելիքի ձին,
Եվ մնաց Մելիքն այն չարածին 230
Կախված ահաբեկ ձիու սանձից։
Մռընչաց Մելիքն ահով անծիր,