Եվ գալիքում — տխուր մոռացություն հնձել.․․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ 220 ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․
Իսկ ժողովու՞րդը, որ եղել է հանճարեղ,
Եղել է որմնադիր, եղել է կառուցող,
Քաղաքներ է շինել, պարիսպներ է շարել,
Կամուրջներ է գցել կոր գծով,— 225
Որ դարերի միջով մինչև այգն այս հասած՝
Կրել է մեջքի վրա իր,
Օ՜, եղկելի տերե՛ր, զազիր ու բազմազան
Ձեր բռնությունը բիրտ...
Ունի արդյոք թեկուզ մի աննշան մասնիկ 230
Վաստակներում ձեր այս անքանքար —
Ժողովուրդը, որ իր աշխատա՛նքն է ազնիվ
Ձեր սեղանին բերել՝ արնաքամ։—
Օ, ո՛չ։— Ապրել է նա իր սորտային կյանքով,
Խոր խավարում՝ արև երազել,— 235
Եվ երգել է դարեր իր ռամկական հանգով
Իր խոհերը արդար ու վսեմ։
Ստեղծել է նա իր հեքիաթները,— և իր
Հնամյա վեպում հանճարեղ —
Իր ապագա կյանքի գաղափարը կարմիր 240
Եվ անմահ խորհուրդն է դրել։
Խոր գերության ներքո, այնուամենայնիվ,
Պատմության քառուղիներում ոլորապտույտ,
Պայքարել է ոգով, մաքառել է նա միշտ,
Եվ չի կորել դաժան տարիներում այն մութ։— 245
Խո՜ր գերության քարե կամարների ներքո,
Բռնության տակ հայրենի և օտար,
Նա մեր անպարտ ոգու ստեղծարար բերքի
Ճանապարհն է հարթել անդադար։
Այդ ճանապարհն է, որ չնչին արքաների
