Այն ոսկեծամ աղջիկը — Շարլոտտա Շույլցը։—
Մի բաց—կապույտ թերթիկ, վերևը զարդարած 90
Սուվենիրով խրթին ու մանրանկար,
Եվ գոթական սուրսայր նշաններով գրած
Ոտանավոր մի խեղճ ու անքանքար..․
Ահավասի՛կ ամբողջը։— Երկա՜ր, երկա՜ր նայեց
Սուվենիրին նա նուրբ ու գրերին, 95
Ուզեց ճմլել այդ թերթը, ինչ—որ մի տեղ պահել,
Կամ պատառոտել նվերը,—
Սակայն թողեց. թաղեց թերթերում ա՛յլ,
Կամքի վերջին ճիգով քերեց խոհերից,
Եվ սկսեց թերթել զգաստությամբ մռայլ 100
Մյուս թերթերը հին։—
Եվ հետո, արդեն լուսադեմին,
Երբ մոտենում էր տնից հեռանալու ժամը —
Նա գզրոցից հանեց տետրակ մի հին,
Որ նայի նրան մի անգա՛մ էլ։ 105
Երկա՜ր, երկա՜ր նայեց նա տետրակին,
Հիշեց հանկարծ իր հորը, Երևանի բերդը,
Մորը հիշեց՝ պարթև ու արխալուղ հագին,—
Եվ սկսեց թերթել...
Նախ թերթում էր այնպես, աննպատակ, 110
Հետո աչքին ընկավ մի բայաթի,
Սկսեց կարդալ մի հատված,
Հետո խորասուզվեց — և մինչև առավոտի
Շողն առաջին ընկավ սենյակից ներս —
Նա կարդում էր, կարդում էր, մոռացած, որ պիտի 115
Շուտով թողնի ամբողջը և ելնի վեր...
Երկա՜ր, երկա՜ր կարդաց:— Մի երկու տեղ
Նկատեց փոքրիկ վրիպումներ
Եվ մատիտով ուղղեց:— Հետո թեթև
Այլ ուղղումներ արավ,— սակայն անվերջ