120
Գիտակցության տակից, իր էության
Մութ խորքերից, ուր միտքը վախում էր թափանցել —
Տագնապալից աճում էր ահանման մի բան
Կասկածի պես անորոշ ու անձև...
Արդեն մոտենում էր առավոտը, և նա պիտի գնար, 125
Սակայն կարդում էր դեռ,— և հանկարծ
Տագնապալից այն միտքը անհնար
Բարձրացավ, ցցվեց ուղեղում՝ զարմանալի ուռուցիկ
ու պայծառ:—
Ի՞նչ է ասում այդ գիրքը և ի՞նչ է բարբառում․
Զուր չէ՞ արդյոք վատնել անհատնելի իր ձիրքը, 130
Եվ չի՞ արդյոք եղել իր ողջանուծ հեռուն
Մի թիարան վատթար,— և այդ գիրքը՝
Իր արյունով, սրտի յուրաքանչյուր նյարդով,
Իր վերջին ճիգով հորինած —
Չէ՞ արդյոք խեղճության ու սխալի արդյունք՝ 135
Սերունդների երթին ի վնաս.․․
Վաղու՜ց են չարաշուք այդ խոհերը խոցել
Անօգնական իր սիրտը,— սակայն ամեն անգամ
Հենց որ հանել է գիրքը և կարդացել —
Ինչ—որ անհուն մի բան, 140
Զարմանալի մի բան՝ կարոտի
Ու թովչության նման անհասկանալի —
Ողողել է իր սիրտը և կոկորդում
Իբրև արցունք՝ հորդել... Օ՜, անձկալի
Ժամեր միայնությա՛ն, ընդվզումի՛, խոհի՛, 145
Ոգու ըմբոստության ու կորովի,—
Ստեղծագործ մտքի թռի՛չք ամեհի՝
Ճգնության պես անձուկ ու թովիչ․․․
Եվ հայրենի բարբառը՝ որոտաձայն, հախուռն,
Ոգու անեղծ հրով սրբագործած,— 150
Եվ խորախոց խոհերը տարիներում անդուռ —
