Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Մենք քայլում ենք նրա ուղղությամբ, մոտենում ենք
ահա մենք նրան,
Եվ տեսնում ենք արդեն մոխրացած, համարյա
հանգած մի խարույկ։
145
Խարույկի շուրջը թափված մենք տեսնում ենք
զենքեր, ոսկորներ,
Մարդկային գանգեր, հնօրյա զրահներ, մի հին
հրացան։—
Եվ տեսնում ենք ապա, այլայլված հայացքով նայում
ենք երբ վեր —
Ծառերի ճյուղքերից կախված կմախքներ՝ տապից
չորացած։
Այս դժնի պատկերից սարսած՝ ուզում ենք արդեն
կիսամար
150
Այդ խարույկը թողնել ու գնալ, ընթանալ կրկին,
երբ հանկարծ,
Ծառերի ետևից ելնելով՝ երևում է կիսամերկ մի
մարդ՝
Սևահեր, ահագին գլխով, ոտքերը ոլորուն ու կարճ։
Գաճաճ է կարծես՝ հրաշքով անտառի խավարից
ելած.
Աչքերը շանթեր են թափում, ցայտում են կայծակներ
ու կիրք.
155
Վիթխարի գլուխը կարծես տնկած է ուսերի վրա․
Ակնոցներ ունի նա դրած, և ձեռքին բռնել է մի գիրք։
Նայում է շանթող աչքերով նա մի պահ աչքերի
տակից,
Նստում է ապա կիսամար խարույկի մոխիրի վրա,
|
|
