Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այդ մռայլ կանչերի ներքո հոլատիպ մարդը քիչ—քիչ
Սկըսեց թուլանալ, հանդարտել,— և ահա ընկավ
ուժասպառ.
Ցնդվում էր մի քանի վայրկյան իր գլուխը միայն
ահագին,
Բայց նա էլ հանդարտվց ահա... Եվ տիրեց
լռություն անբառ:—
285
Մենք նայում էինք քարացած պատկերին այդ մութ
ու հոռի,
Եվ ուզում էինք հեռանալ, ընթանալ բացատով
կրկին,
Երբ հնչեց բլուրի գլխից հռինդը ռազմի շեփորի,
Եվ լսվեց աղմուկ, ոտնաձայն — ներքևից, անտառի
խորքից։
Լսելով ձայնը շեփորի — վեր թռավ տեղից հոլաձև
290
Այն կմախքը, կամ մարդը կրկին՝ ճակատին
արնաթոր վերքեր,—
Մի քանի վայրկյան քարացած, ականջը շեփորին,
նա լսեց,—
Եվ քամու նման սրընթաց — երեքով սլացան ներքև:
Շռինդը ռազմի շեփորի թնդում ու կանչում էր
մինչդեռ,
Ձայնում էր բյուրի գլխից, ինչպես կոչ, երթի
աղաղակ,—
295
Եվ լսվում էին ներքևից, անտառից — ճիչեր ու
կանչեր,
Հավաքվում էր կարծես անտառում և երթի էր ելնում
մի բանակ:
|
|
