Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Եվ քայլում էր կրկին մարմարյա արձանի պես ուղիղ
ու անթեք,
Նայելով ուղի՛ղ իր առջև՝ կույրերն են ինչպես միշտ
նայում.
Ձեռքերը խավարին մեկնած՝ անսահման Եղեռնի
հանդեպ
540
Շշնջում էր սարսափի բառեր և կրկնում մեռած մի
անուն...
Նա հո՜ղ էր հայցում՝ խավարին կառկառած ձեռքով
իր քարե,
Եվ լու՜յս էր հայցում խավարից՝ իբրև դեղ աչքերին
իր կույր,—
Եվ մահու պես գունատ շրթերով շշնջում էր բառեր
մարմարե,
Երազում էր խոնջենք ու արև և սիրո աղբյուրներ
մաքուր:
545
Բայց վսեմ այդ խոհից հանկարծ դառնալով ուրիշ մի
խոհի՝
Նա թակում էր գլուխն իր թափով, սկըսում էր
մարմինը ցնցել —
Եվ մաքուր, անբիծ շրթերից թորում էր լորձունք
ամեհի,
Եվ դեմքի վրա այդ պահին նկարվում էին ալ բծեր...
Գնում էր նրա հետ մեկտեղ, համրաքայլ, քերթող մի
ուրիշ.
550
Շինված էր կարծես նա մոմից, և դեմքը, որպես
մագաղաթ.
Նրա ձայնը ելնում էր կարծես ժայռերում փորած
ջրհորից՝
Ե՛վ մաքուր, և՛ ջինջ էր այնքան, ինչպես ցողը՝
դաշտերում շաղած։—
|
|
