Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Երբ հանկարծ ծառերի միջից երևաց երկնագույն մի
լույս
Որ աստղի նման փրկարար շողշողաց՝ հեռվում այն
խավար:
725
Հևիհև, արյունոտ ոտքերով, չանգռելով կուրծք ու
երես,
Վազեցինք մենք լույսը դեպի, որ ցոլում էր ցոլքով
մի մաքուր,—
Եվ ահա, վազքից շնչասպառ, քայլերով անուժ ու
երեր,
Մոտեցանք անտառի եզերքին — և տեսանք
կերպարանք մի հուր:
Մի մարդ էր գալիս դեպի մեզ՝ ոսկեզօծ լապտերը
ձեռին.
730
Գունատ էր․ հսկա ճակատով. երկնագույն աչքեր նա
ուներ.
Լույսի պես սպիտակ դեմքին խաղում էր ժպիտ մի
վերին,
Հայացքը թափանցում էր կարծես անսահման,
անծիր հեռուներ:
Ողջունեց ժպիտով նա մեզ և ապա լապտերն
հուրհուրան
Նա պահեց մի պահ մեր առաջ, իբրև աստղ, նշան
լուսատու․—
735
Վիթխարի ճակատով այդ մարդու լապտերի ապակու
վրա
Նկարված էր ոսկեթև մի աստղ և գրված էր պատգամ
մի հատու։
|
|