Ու՞ր էր տանում մոխիրե
ճանապարհը քեզ.—
Մինչև սարը դիմացի, 110
Նո՛ւյն աշխարհը կեզ,
Ուր նո՛ւյն արևն էր կիզող,
Սև ու անուրախ,—
Օ՜, կապարե հորիզոն
Դաշտերի վրա...
115
Գնա՛, որքան կամենաս —
Նո՛ւյն աշխարհն է գորշ.
Ո՛չ մի ընկեր—բարեկամ,
Եվ n՛չ մի գրոշ.
Նո՛ւյն ուղին է մոխիրե, 120
Նո՛ւյն աշխարհը մութ,
Նո՛ւյն հորիզոնը հրե,
Նո՛ւյն մարդիկ անգութ...
Հենակներով ոսկորե,
Ուսին մի մաղախ, 125
Սովն էր շրջում ու թակում
Խուղերը խաղաղ։
— Դռներդ բա՛ց, ո՜վ հողի
Աշխատավոր խե՛ղճ.
Միևնույնն է՝ երթիկից 130
Կմտնեմ ներս։—
Լուսամուտի՛ց կմտնեմ,
Վարից ու վերի՛ց,
Դռնատակի՛ց կմտնեմ,
Պատի ճեղքերի՛ց»...