Նա ալ նժույգ նստած
Համբավաբե՛ր էր․
Եկավ ինքնավստահ
Կարմիր նոյեմբե՛րին․ 195
Քաղաքներից եկավ
Հեռու Հյուսիսի,
Դեն շպրտեց չարկամ,
Հիմար Հիսուսին։
Եվ Հիսուսի հետ այն 200
Մգլած ու դեղին —
Նա դաշտերից քշեց
Ոսոխներին հողի․
Կանգնեց՝ պողպատ հագին,
Հզոր ու անահ,— 205
Եվ «Բարձրյալի» տակից
Ելավ քահանան․․․
Ռես Մնոյի հետքից
Ելավ քահանան,
Հողը խաչակնքեց, 210
Որ անբերրի մնա,—
Ուզեց վերջին անգամ,
Կյանքը խռովել —
Երգեց, արյունակամ,
Մահվան հորովել...
215
Վերջին ե՛րգն էր նրա,
Վերջին ե՛րգն էր․
Բնում խեղդեց նրան
Մեր ջղուտ ձեռքը․
Սրբեց նրանց աշխարհից, 220
Մեր ջղուտ ձեռքը,—