Եվ այս անդուլ դարում ահա,
Այս լեռնացող օվկիանում 115
Ապրում են թյուր մարդիկ հիմա,
Տխրում, տքնում, ուրախանում,—
Մարդն է ապրում, ինչպես առաջ,
Հուզումներով իր կենդանի.
Ունի կրքեր բազմաշառաչ, 120
Սրտում հազար հույզեր ունի,—
Եվ ի՞նչ... այս բորբ, այս կենդանի
Հույզերը հորդ երգելու տեղ —
Միաչքանի, միոտանի
Մարդն են երգում հիմա անթև. 125
Մարդն են երգում, որի կրծքում
Երգեհոն է դրված կարծես,
Որ ճիչեր է միայն փղձկում,
Չունի ո՛չ խանդ, ո՛չ խինդ, ո՛չ սեր։
Սակայն դու չե՞ս գտնում արդյոք, 130
Որ վիթխարի այս մեր դարում
Իր հույզերով ու կրքերով
Ավելի՛ է մարդը հարուստ։
Ինչե՜ր է նա այսօր տեսել,
Ինչե՜ր ապրել ու զգացել, 135
Եվ ի՞նչն է նա համարել սեր,
Եվ ինչո՞վ է ուրախացել...
Տեսել է նա Հոկտեմբերի
Անօրինակ պայքարը մեծ,
Ընդվզումի տարիների 140
Օրերը բորբ ու հողմածեծ։—
Կործանու՛մն է տեսել հնի,
Պալատների անկումն անդարձ,
Տեսել է մահը Լենինի,