Էջ:Yeghishe Charents, Collected works, vol. 4 (Եղիշե Չարենց, Երկերի ժողովածու, հատոր 4-րդ).djvu/338

ՄԻ ԻՆՔՆԱՎՍՏԱՀ ՁԱՅՆ
Որ ի՛րը,

Իր ուզա՛ծը լինի...

ՄԻ ԿԱՆԱՑԻ ՁԱՅՆ

Օ՜, ինչե՜ր,
Ինչե՞ր եք դուք ասում․․․— Ձեռագիրը ջնջե՞լ․․․

ԱՉՔԵՐԸ ԹԱՐԹՈՂ ՄԻ ՄԱՐԴ

Չե՜մ հասկանում ոչինչ․․. Ի՞նչ կարիք կա․․․
Ո՞վ է ջնջել․․. Ինչու՞․․․ Չե՜մ հասկանում ոչինչ․․․

ՄԻ ՎԻՃԱԲԱՆԵԼ ՉՍԻՐՈՂ ՀԱՆԴԻՍԱԿԱՆ

Միթե խաբու՞մ է նա․․. Սրիկա՛,
Սրիկա՛ է նա, ո՛չ թե հերոս․․․
Բայց ինչու՞ եք թողնում, որ խանգարի,—
Ականջիցը բռնեք — և դու՛րս․․․

ՄԻ ԱՅԼ ԱՉՔԵՐԸ ԹԱՐԹՈՂ ՀԱՆԴԻՍԱԿԱՆ

Չե՜մ հասկանում ոչինչ․․. Ես մի բարի
Հանդիսակա՛ն եմ լոկ, որ թատրոն եմ եկել․․․
Բայց ինչու՞ են այստեղ աղմկում․․․
Ես սիրում եմ հանգիստը.․. Ես դե՛մ եմ
Այս աղմուկին... Ես սիրում եմ, որ բեմը
Խորասուզվի մի փոքր կիսամիգում -
Լինի լուսի՜ն․․․ Խարու՜յկ.․․ Չե՛մ հասկանում ոչինչ․․․

ՄԻ ԿԱՆԱՑԻ ՁԱՅՆ

Ա՜խ, ասացե՛ք խնդրեմ — նա իսկապե՞ս հերոս է․․․
Ես չափազա՜նց սիրում եմ հերոսներին...
Ա՜խ, գանգրահեր է միշտ հերոսների մորուսը․․․
Ես լսել եմ անգամ, որ նրանք
Ոսկեփոշի՜ են միշտ շաղում իրանց
Գանգուր մորուսներին...