է վարագույրի ետևը և բեմի վրա մնում է միայն Տնօրենը, որ միանգամայն հանգիստ ու անայլայլ սպասում է օվացիան վերջանալուն: Դահլիճում ծափահարությունները հետըզհետե սկսում են դադարել և ծայր են առնում բարձրաձայն վեներ ու բացագանչություններ:
ԲԱՑԱԳԱՆՉՈԻԹՅՈԻՆՆԵՐ ԴԱՀԼԻՃՈՒՄ
— Փա՜ռք ու պատիվ մեր մեծ Տնօրենին...
— Տեսա՜ք ինչ ճի՛շտ ասաց դերակատարը...
— Բայց ո՞վ աշխարհ հանեց այն պարոնին.․․
— Էլ նա ինչո՞ւ համար է...
— Տարօրինակ արկած...— Անհավատալի՛...
— Բայց որտեղի՜ց եկավ այդ ֆանտաստիկ հերոսը․..
— Ճի՛շտ.— որտեղի՞ց եկավ...— Եթե իմանայի՜․․․
— Հետաքրքիր է — նա ոսկեմորո՞ւս է...
— Էլի՞, տիկի՛ն...— Թողե՛ք ինձ հանգիստ...
— Հեռացրե՛ք դրանց...— Բայց ճի՛շտ.
— Նա որտեղի՞ց արդյոք հրապարակ եկավ...
— Չե՞ք հասկանում.— նրա՛նք են հնարել...
— Ո՞վ։— Չգիտե՞ք։— Բազում թշնամինե՛րը մեր...
— Ի՜նչ եք ասում...— Այո՛:— Անկասկա՛ծ։—
— Չե՞ք սխալվում...— Օ, ո՛չ։— Իսկ ապացույց ունե՞ք.
— Ո՛չ... բայց... եթե... սակայն... էլ ո՞վ, ինչո՞ւ...
— Ի՜նչ միամիտն եք դուք.— նրա նենգ
— Ոսոխնե՛րն են արել...— Այսինքն ո՞ւմ...
— Ի՜նչ միամիտն եք դուք...— Տնօրենի՛...
— Ի՜նչ եք ասում... — Իհարկե՛... — Հա՜—հա՜—հա՜..․
— Սակայն կանչենք — տեսնենք...— Ի՞նչ է ասում