Մեր Տնօրենի բեմադրության մեջ․․․
օ, ո՛չ։— Նա միայն ողբալի ու խեղճ
Խրտվիլակներ է ասպարեզ հանել,—
Եվ մեր Վարպետի հղացումն այսպես
Խայտառակաբար հիմքից կործանել...
ԲԱՑԱԳԱՆՉՈԻԹՅՈԻՆՆԵՐ ԴԱՀԼԻՃՈՒՄ
— Սուտ է։— Սխա՛լ է այդ։— Ձեր կարծիքո՛վ է լոկ
— Այդ ամենը այդպես։— Իզո՜ւր խոսքեր։—
— Ա՛խ, նա ուզում է լոկ, որ ոսկե
— Մրցակառքեր շաչեն սրընթաց...
— Ճշմարի՛տ է ասում․․.— Աննախընթա՛ց
— Խիզախությո՜ւն կոպիտ Տնօրենի հանդեպ,
— Ճշմարի՛տ է ասում։— Միայն անդեմ
— Խրտվիլակնե՛ր կային արարվածում երրորդ․․․
— Էլ՞, օրիո՛րդ, է՞լի․..— Բոլորը խորթ
— Ու թշնամի մարդկանց հերյուրա՛նք է աններ..․
— Թողե՛ք շարունակի․..
Հերոսը
Հանդիսակա՜ննե՛ր։
Մեր Տնօրենը այստեղ ձեզ ասաց,
Որ իբր անմահ հեղինակը մեր
Ողբերգությունն այս թողել է կիսատ.
Որ իբր նրա առաջին երկու
Արարն է միայն նա ինքը գրել,
Որ իբր նրա հանճարեղ երկում
Չկա ո՛չ մի մեծ, հերոսական դեր․․.
Իրեն առարկող հանդիսականին,
Որն, ինչպես ասաց, իր զույգ աչքերով
Տեսել է, դրված հենց ի՛ր սեղանին,
Մեր հեղինակի ձեռագիրը ողջ —
