Հանդիսականնե՛ր,— հարգելի այրե՛ր,—
Ինչո՞ւ եք հուզվում իմ խոսքերից դուք։—
Օ, մի՛տք արեք, մի՛տք,— չե՞ք տեսնում արդյոք,
Որ ձեզ համա՛ր եմ
Ես այստեղ ուտում նախատինք ու թուք։—
Թո՛ւյլ տվեք սակայն,
Որ բերեմ ես իմ փաստը հիմնական։—
Օ՜, մի՛տք արեք դուք, մի՛տք արեք միայն․—
Ըստ հեղինակի մտահղացման՝
Հանճարեղագույն ողբերգության մեջ
Կատարվում են վեհ, ամեհի ու մեծ
Դեպքեր վիթխարի ու աշխարհացունց․
Ոտքի են ելնում, մոլուցքով լեցուն,
Երկու ինքնաբավ աշխարհներ տարբեր...
Հասկանո՞ւմ եք դուք․—
Որպիսի՜ հսկա մտահղացում —
Եվ ի՜նչ գոսնելի, գաճաճ տիպարներ․․.
Գրո՜հ մեծագույն Տրովադայի դեմ,
Գրո՜հ մեծագույն ու չտեսնըված —
Համաշխարհային գոյամա՛րտ հրկեզ,—
Եվ ո՛չ մի Աքիլլ, կամ սեգ Պատրոկլես
Հասկանում ե՞ք դուք. — նման վեհագո՜ւյն,
Նման հոյակա՜պ, պատմական գործեր,—
Եվ ո՛չ մի Աքիլլ, որ ուժը փորձեր,
Կամ երկրորդական մի Այաքս թեկուզ․․․
Այս ի՞նչ է․ — անմահ մեր հեղինակի
Հանճա՞րն է արդյոք այսպես սպառվել,
Թե՞ գաճաճների ստոր դավերի
Եվ խարդախությանց հետևանքո՛վ է
Սպառվել է նրա ինքնությունը վեհ․․․
Օ, պարզ չէ՞ միթե, որ հեղինակի
