Վարպետների հանգով բարբառեցիք վսեմ
Հերոսների մասին,— սակայն խնդրեմ ասե՛ք.—
Այդ ինչպիսի՞ արդյոք հերոսի,
Կամ գլխավոր անձի դեր է եղել երկում
Այդ միֆական ձեր դերը, որ մի երկու
Անհատներից բացի — ձեր բացակա լինելը
Չի նկատել ոչ—ո՛ք։— Ասացե՛ք։—
Հերոսը լուռ է
Ավելո՞րդ եք ուրեմն,— այնպես չէ՞։— Հերոսը լուռ է: Դահլիճում ևս տիրել է մեռելային լռություն
ԱՉՔԵՐԸ ԹԱՐԹՈՂ ՀԱՆԴԻՍԱԿԱՆԸ
Վա՛յ, ինչ ճիշտ ասեց Տնօրենը մեր...
Բայց ի՞նչպես ի՛նքս չէի մտածել
Այդքան հասարակ, տարրական մի բան․․․
ՆՈՒՅՆ ԿԱՆԱՑԻ ՁԱՅՆԸ
Սակայն, այնուհանդերձ, նա իսկակա՜ն
Հերոսի է նման, կամ գլխավոր անձի...
ՆՈՒՅՆ ԲԱՄԲ ՁԱՅՆԸ
Թե սիրում եք այդքան դուք նրան —
Գնացիք հետն — առանձի՛ն․․․
Զվարթ քրքիջ։
ԹԱՏՐՈՆԻ ՏՆՕՐԵՆԸ
Հանգստացե՛ք խնդրեմ։— Ուրեմն այսպե՛ս.—
Ինչպես տեսնում եք դուք՝ դահլիճն ամբողջ,
Մի—երկու մարդու բացառությամբ,
Համամիտ է, որ առանց ինքնակոչ
Հերոսների անգամ
Թատրերգությունը մեր — հիանալի մի երկ է։
