— Հա՜—հա՜—հա՜․․․— Իրո՛ք հանճարեղ խորհուրդ․․․
— Այդ իրո՛ք նրա դերն է իսկական...
— Ընդմիջումների խեղկատակ — հերո՜ս․․․
— Ե՛վ սքանչեչի, և՛... հերոսական․․․
— Այդ դերը նրան իրո՜ք սազում է...
— Շարունակեցե՛ք ներկայացումը․․․
ՀԵՐՈՍԸ
Տեսնելով որ այլևս ավելորդ է որևէ փորձ շահելու դահլիճի համակրանքը— հուսահատորեն բռնում է մազերը և արաասանում համարյա ինքնիրեն։
Ինչ էին ուզում նոքա ինձանից,
Եվ ի՞նչ էր, որ ես նոցա չտվի․․․
Օ, դավե՜ր, դավեր,— մո՛ւթ, ստորաքա՛րշ,
Մարդկային գծուծ ուղեղում նստած,
Փոքրի՜կ, գետնաքա՜րշ գաճաճների պես
Բույն դրած դավեր․․․ Օ, բա՜խտ իմ, բա՜խտ իմ․․․
Ա՜խ, թե գտնեի ես հեղինակին,
Մի պահ թե գոնե բարձրանար նա իր
Անդրշիրիմյան ահռելի քնից
Եվ տեսնե՜ր իր մեծ ողբերգությունը
Ֆարսի վերածած... Եվ տեսնե՜ր իր մեծ,
Միակ հերոսի վախճանն այս տխուր,—
Տեսներ իր սիրած հերոսին այսպես՝
Մենա՜կ, հալածվա՜ծ,
Ծաղր ու ծանակի ենթակա դարձած,
Դարձած ուրվակա՜ն, գոսնելի ստվե՜ր,
Հասած այնպիսի՛ մի եղկ դրության,
Որ ի՛նքը անգամ դժվարանում է
