Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Խոսքդ եղավ զառ ու զառբաբ, Սայա՛թ—Նովա,—
Բայց չունեցա՜ր յար ու շարբաթ, Սայա՛թ—Նովա։—
|
|
Ոսկե բառեր, անգին քարեր, լալ ու գոհար շարել
ես դու.—
Քեզ միայն քո յարն է վառել,— քանի՜ յարեր վառել
ես դու։—
|
|
Ո՞ր շահն ունի այդքան ոսկի ու անգին քար,
Սայա՛թ—Նովա,—
Չի՜ ունեցել քեզ պես շռայլ խալխը՝ նոքար,
Սայա՛թ—Նովա:—
1934. IV 16—18
|
|