— «Երիցս արդեն ասել եմ նրան.
Երկու անգամին նա ոչինչ չասաց,
Երրորդ անգամին նա խիստ բարբառեց.
— Իմացի՛ր՝ քանի դեռ Մահը կյանքում
Կործանում է շունչ ու ծիլ կենդանի —
Չի՛ք ներում նրանց — Կայեն—Հուդային»
Այստեղ Մատնիչն ու Եղրայրասպասը
Տխուր ոռնացին հեծկլտացին,
Եվ, գրկած իրար, գլորվեցին ցած՝
Լեռան ներքևի ճահիճը նեխած։
Իսկ մութ ճահիճում հրճվում են, խաղում
Մարդակեր դևեր ու սատանաներ —
Եվ թքում են բութ նրանց երեսին
Ճախճախուտային կապույտ կրակներ։ —
V
Մահը արթնացավ կեսօրին մոտիկ։
Նայում է — աղջիկր չի՛ եկել դեռ։
Փնչում է քնկոտ. Տե՜ս անամոթին,—
Գիշերն, արի տես, խիստ կարճ է եղել»։
Քաղեց մի հասած արևածաղիկ,
Հոտոտեց, հրճվեց՝ արևի ներքո
Դիտելով ծաղկած ծառերի դեղին
Տերևներն՝ ասես դարձած ոսկեգույն։
Եվ արեգակին նայելով — հանկարծ
Երգեց նողկալի իր ձայնով հանգած