— Սպասի՛ր...— շշնջաց խանը, կարծես լսելով ինչ-որ բան։ Եվ կրկին շատ ժամանակ անցավ, ալիքները շաչում էին ներքևում, իսկ քամին թռչում էր դեպի ժայռը, աղմկելով ծառերում։
— Գնա՛նք, հա՛յր...
— Սպասի՛ր էլի...
Մի անգամ չէ, որ ասում էր Տոլայկ Ալհալլան.
— Գնա՛նք, հա՛յր։
Խանը շարունակում էր մնալ տեղում, ուր կորցրեց իր վերջին օրերի ուրախությունը։
Բայց,— ամեն ի՛նչ վերջ ունի,— կանգնեց նա, հզոր և հպարտ, կանգնեց, կիտեց հոնքերը և խուլ ասաց.
— Գնա՛նք...
Գնացին նրանք, բայց շուտով խանը կանգ առավ։
— Իսկ ինչո՞ւ եմ ես գնում և ո՞ւր,— հարցրեց նա որդուն:— Ինչո՞ւ համար ես ապրեմ հիմա, երբ իմ ամբողջ կյանքը նրա մեջ էր։ Ծեր եմ ես, ինձ չեն սիրի այլևս, իսկ եթե քեզ ոչ-ոք չի սիրում — անիմաստ է ապրել աշխարհում։
— Փառք և հարստություն ունես դու, խա՛ն։
— Տո՛ւր ինձ նրա մի համբույրը — և քե՛զ վերցրու այդ բոլորը, իբրև պարգև։ Այդ բոլորը մեռյալ է, միայն կնոջ սերն է կենդանի։ Չկա այդպիսի սեր — կյանք չունի մարդը, մուրացիկ է նա, և ողորմելի են նրա օրերը: Գնաս բարո՜վ, որդի՛ իմ,— Ալլահի օրհնությունը թող լինի քո գլխին՝ քո կյանքի բոլոր օրերին ու գիշերներին։— Եվ շուռ եկավ խանը երեսով դեպի ծովը։
— Հա՛յր,— ասաց Տոլայկը,— հա՛յր...— Եվ չկարողացավ ասել է՛լ ոչինչ, քանի որ ոչինչ չի կարելի ասել մարդուն, ում ժպտում է մահը, ոչինչ չես ասի նրան այնպիսի, որ վերադարձնի նրա հոգուն սերը դեպի կյանքը։