Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Չպատասխանեց ծառան կոմսուհուն,
Արցունքը միայն նա սրբեց,
Բայց հառաչանքը իր անհուն
էտյենը, ավա՜ղ, չըզսպեց։
Բաշխում ենք մենք կյանքը շռայլ․—
Չէ՞ որ ամենքըս կյանքում
Բերում ենք ծիծաղ մի քիչ վառ —
Եվ մի սիրտ լիքը արցունք։
Կոմսուհին իր սև հոնքերը կիտեց
Եվ, ճիչը զսպելով հազիվ —
Իր մանկլավիկին կամուրջից նետեց
Դեպի ջրերը փոսի։
Եթե մենք խստագույնս դատենք
Բլորին, ով արժանի է դատի —
Երջանիկ չե՛նք լինի մենք,
Բայց աշխարհը դատարկվի պիտի։
Եվ կրկին իր կապույտ աչքերը
էլլենը դեպ երկինք հառեց.
— «Եղիր դատավո՛ր ինձ, տե՛ր իմ,
Բայց արդար եղի՛ր, ինչպես ես»։
Մենք գիտենք.— գեղեցիկ կանանց
Մեղքերը — հանաքներ են քնքուշ․
Իսկ — այնքան բարի՜ է աստված,
Այնքան հե՜զ է նա և զգույշ...
Գիշերը կոմսուհին, աբբային կանչելով,
Պատմեց իր մեղքերը բոլոր,
Եվ — քավեց իր այդ մեղքերը բոլոր
Լոկ հիսուն լուի հանձնելով։
|
|