IV
Ո՛չ թե երգի քնքշություն, այլ— [դաժան ժպիտ՛] ոգու կորով
V
2 Բայց — Թումանյանն է [միակ] անհաս Արարատը մեր
X
2 Չե՛ն դարձընի քեզ պոետ — եթե խորթ է ոգուդ առօրյան։—
XI
2 Այժմ կեսօր է արդեն,— ժա՛մ է լինես իմաստուն։—
XIII
1—2 Դու այս մեծ այգում բարձրացար.— ունեցիր եռանդ ՈԼ կորով․
Որ աճես այգին առընթեր—և կըլինես դու անմահ։—
XVII
1 Դու հասկացար, որ ահեղ այս պայքարը՝ աշխարհը փոխող—
XVIII
1 Այս պայքարում ստացար դու խոհեր, եռանդ ու ավյուն,—
XIX
1 Ձիրք քեզ իրանը տվեց, խոսք՝ Նայիրին հնօրյա,—
XX
1 Դո՛ւք դարձըրիք ինձ հարուստ, և լցրիք ավյունով մութ
2 Կյա՛նք, և՛ մարդիկ, և՛ խոհեր,— գործ ու պայքար
1 Դու հանճարով բարձրացար քո դարից, մարդկանցից թե
XXIV
2 Քեզ հասկացավ նա, սակայն — հասկացա՞ր նրան դու
XXV
2 Ճանաչեց մարդուն, պոետին — հանճարեղ ռազմիկը միայն։—
XXVII
2 Բայց... քո կեղևն ու միջուկը — չապրեցի՛ն երբեք միասին:—
XXVIII
1 Դու ձգտում էիր դաշնության, չընայած որ անդաշն էր
XXIX
1 Մեծ դաշնությունը ոգու — քեզանից դուրս է կոփվում.