Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
XXX
1—2 Կյա՛ք, և՛ պայքար,և՛ քնար, — միասի՛ն եք դուք, միասին
եք,−
[Լոկ երգերում] Դղյակներում է ապրում երգը՝ սրտից
առանձին...
XXXI
1 Կարո՞ղ ես կոփել քեզ այնպես, որ քո մեջ ամփոփես
անցյալը,
XXXII
1 Ո՜վ հանճարներ հարազատ — Դա՛նթ, Հոմերո՛ս,
Ալեքսա՛նդր,—
XXXIV
2 Մի՞թե աղբյուրըդ չուներ — տիղմ ու տականք, Ապողո՛ն...
XXXV
2 Սերն ու մորմոքը ձեր ջինջ,— բայց ինչո՞ւ է ձեր վեպը
հուզում...
XXXVI
2 Քե՛զ է ավար մնալու ողջը, անտաշ Թերսիդես։—
XXXVIII
2 Մութ Թերսիդե՛սն էր [միայն] անմահ քո հերոսը միակ,
Հոմերո՛ս։—
XXXIX
2 Կյա՛նք, քո ծիլերը հաճախ — հին [շառավիղ] կերպարանք
են գտնում։—
XL
1 Դուք սավառնում էիք վեր, կյանքը՝ տավիղ համարում,—
XLI
1—2 Ո՜վ երգասան այսօրվա, առընչի՛ր Երգիդ, թե կարող ես,
[Ողջ] Պանթեոնը ողջ,— բայց այնպես, որ չմթնի քո ոգին։—
XLIV
2 Քեզ լոկ օղակ համարի՛ր,— ո՛չ թե սկիզբ, կամ վախճան։
XLVI
1—2 Իմ ժամանակը ուներ խոհ՝ ամենի՛ց ավելի,—
Բավ էր կապվել նրա հետ, որ [լինեիր] դառնայիր
իմաստուն։—
XLVII
1 Շա՜տ գաղտնիքներ բացվեցին, որ [առաջ] երեկ դեռ մթին
հանելուկ էր,—
|
|
