Վշտանման ժպիտ մի աչքերում՝ 55
Նայում է նա, նայում՝ հայացքն հառած.
— Ի՞նչ է,— ասում է.— չե՞ք մտաբերում
Տարիներում այն մութ իմ բարբառած
Շռնդալից երգերն ըմբոստության մասին։ —
Մաքառելո՛վ անցա ուղին ես իմ, 60
Պայքարելով այն սև բռնության դե՛մ,—
Եվ պարծանքո՛վ կասեմ, որ բարեկամ էի
Ես Հերցենի, պոետ Օգարևի հե՛տ.․.»։
— Ա՛,— զարմանում եմ ես, ճանաչելով նրան,
Պարզում թևերս, որ նրան գրկեմ.— 65
Նա ողջունում է ինձ ու հեռանում արագ —
Ամայի բակն է լոկ լռում իմ դեմ...
