Էջ:Yeghishe Charents, Collected works, vol. 5 (Եղիշե Չարենց, Երկերի ժողովածու, հատոր 5-րդ).djvu/13

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Սիրելի ընթերցո՛ղ, թողնում եմ, որ դու… այո, դու—գտնես Նայիրին։ Սույն այս իմ պոեմանման վեպում կանցնեն աչքերիդ առաջով բազմաթիվ նայիրցիներ. սիրի՛ր, որին կուզես, գտիր, ում որ սրտում, կամ հոգում կամենաս, երկիրը Նայիրի։ Իսկ եթե, բան է, չգտար— ների՛ր, սիրելիս՝ ես չեմ մեղավորը… Գուցե ճիշտ որ՝ միրաժ է Նայիրին. ֆիկցիա, միֆ. ուղեղային մորմոք․ սրտի հիվանդություն… Իսկ նրա փոխարեն— կա այսօր մի երկիր, որ կոչվում է Հայաստան, և այդ հին երկրում ապրել են երեկ և ապրում են այսօր շատ սովորական մարդիկ՝ սովորական մարդու սովորական հատկություններով։ Եվ ուրիշ — ոչինչ։ Ոչ մի «երկիր Նայիրի» — այլ միայն — մարդիկ, որ ապրում են այսօր աշխարհի այն անկյունում, որ կոչվում է Հայաստան, որը հիմա դարձել է Խորհրդային Սոցիալիստական Հանրապետություն, իսկ 1917–ից առաջ ոչ այլ ինչ էր, եթե ոչ Ռուսական Իմպերիայի մի հետամնաց ծայրամասը — և ուրիշ ոչինչ…

Ուրիշ ոչինչ։ ․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․ Մնացածը— վեպում։

Ե․Չ

Մոսկվա, 1921,

հոկտեմբեր