հարցրեց որոտաձայն Մազութի Համոն. — «Ո՞ւր են մյուսները»: Բայց «մյուսները», որոնց մասին հարցնում էր Մազութի Համոն, իր քիչ առաջ ոգեկոչած նայիրյան կարովի և ուժի նման, չկային. պարզվեց, որ Բերդի սպայության բավականին նկատելի մասը գիշերը հեռացել է բերդից և չի վերադարձել։ —«Իսկ ո՞ւր է Բերդի գարնիզոնը»— ավելի մեղմ, կարծես կոտրած ձայնով, շարունակեց իր ոևիզյան Մազութի Համոն։ Ընկ. Վառոդյանը ցույց տվեց մատով. Մազութի Համոն նայեց ընկ. Վառոդյանի մատի ուղղությամբ. և Մազութի Համոն տեսավ։— Այնտեղ, բերդի երկրորդ աշտարակի վրա Մազութի Համոն տեսավ ի մի խռնված նայիրյան տրեխավոր ռազմիկների բավականին բազմամարդ մի խումբ, որ զբաղված էր իրեն, Մազութի Համոյին նայելով։ «— Ներողություն...»— ասաց Մազութի Համոն — «դրանք... թոփ գցել... գիտե՞ն...».— «Այո՛, ճիշտ այդպես է»— զինվորական պատիվ բռնելով պատասխանեց գեներալներից մեկը, և Մազութի Համոյի արքայակերպ դեմքը մեղմիվ լուսավորվեց մի մանկական, համարյա իդիոտային, ժպիտով։ Հասկացավ Մազութի Համոն՝ վերջացած է. ուղեղում, հատնող մոմի վերջին բոցերի նման, հիսախսան երերաց, կողքե-կողք ընկավ... երկիրը Նայիրի: Բայց — «Ո՛չ»— բացագանչեց մտքում, վերջին ուժերը հավաքելով, Մազութի Համոն.— «Չի՛ լինի»: Ու հրամայեց նոր ռազմիկներ բերել բերդ, թնդանոթներ դնել, անգամ ցույց տվեց, թե ի՞նչ ուղղությամբ է հարկավոր դնել այդ թնդանոթները. հետո կառք նստեց և վերադարձավ քաղաք։
