բարկացկոտ, իսկ հայացքը թաքուն ամոթանք էր արտահայտում, ինչպես բոլոր անհաջող շախմատիստներինը։
— Դուք խաղո՞ւմ եք,— դիմեց ինձ սև երիտասարդը և ցույց տվեց խաղատախտակը։
Պրեստիժի խնդիր էր։ Ես այնքան էլ ուժեղ չեմ այդ խաղում, բայց դիմացինիս ուժերն էլ դեռ լիովին անհայտ էին ինձ։ Ռիսկ արի խաղացի և — երևակայո՞ւմ եք — տարա... Բայց պետք է խոստովանել, որ... համարյա պատահմամբ։ Սխալմամբ նա իմ ձիու հարվածի տակ թողեց իր թագավորին և թագուհուն, որից հետո անձնատուր եղավ՝ իհարկե, փնթփնթալով, ինչպես դա ընդունված է նման պարագաներում։ Առաջարկեց մի անգամ ևս խաղալ։ Ռազմագիտական նկատառումներով ես, իհարկե, հրաժարվեցի և այդպիսով Ուղղիչ Տան մեջ այդ երեկո հռչակվեց իմ անունը, որպես առաջնակարգ շախմատիստի։ Ինչպես ինձ ասացին՝ մինչ այդ Ուղղիչ Տան շախմատային չեմպիոնն է եղել իմ երիտասարդ խաղընկերը։
Սակայն նա հետագայում, ինչպես և սպասում էի, հանեց ինձանից իր շախմատային ոխը և վերականգնեց Ուղղիչ Տան շախմատային չեմպիոնի իր անբիծ անունը... Երբ մենք բարձրացանք ու գնացինք դահլիճ Բենժամենն ինձ ասաց.
— Գիտե՞ս ով էր դա... էդ շախմատիստը...
– Ո՞վ։
— Դա մեր Նիկոլն է, Սուրենի հընգերը։ Հի՜նչ խելացի տղա յա... Լավ դերասանություն ա անում։
