Էջ:Yeghishe Charents, Collected works, vol. 5 (Եղիշե Չարենց, Երկերի ժողովածու, հատոր 5-րդ).djvu/356

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

— Էսպես սպանեցի ու ջեր հլա երկու սհաթից ավելի ներքսևումը մնացի։ Դուռը նեքսևից փակեցի, բանլիքը դրի ջեբս, որ հարևանները թե բան է գան՝ իմանան մարթ չկա տնումը, տեղ են գնացե։

— Բա ի՞նչ էիր անում էդքան ժամանակ։

— Սպասում էի, որ մթնի։ Որ մթնեց, գնացի։

— Բաս ո՞նց բռնվեցիր։

— Պոեզդումը բռնվեցի։ Դաստավերնի չկար կուշտս՝ կասկածով բռնեցին։ Հետով գործը բացվեց...

— Ի՞նչ վճիռ տվին։

— Որոշվեց գնդակահարութին, հետով Կենտգործկոմը փոխեց տասը տարով։ Չունքի որ էս գործիցը կառավարութինը շատ օգութ ունեցավ...

— Ո՞նց թե օգուտ ունեցավ։

— Սպանութենից հետով որ դրանց տունը խուզարկեցին՝ 150-ից ավել օսկի գթան, դիփ Նիկոլայի տասնոց... Դրա վրա, կառավարութինը որ էդ օգութը տեսավ՝ ներեց...

Ես ժպտացի։ Ու նկատեցի, որ նա ուշադրություն չդարձրեց, չնկատելու տվեց ժպիտս։

— Անունդ ի՞նչ է։

— Դարչո ։ Շուլավերցի եմ։ Պատահական բան էր իմ Երևան ընկնիլս։ Հին թշնամութին ունեի՝ էդ պատճառով էկա։ Սպեցիալնի էդ գործով էկա։

Այստեղ կինս խառնվեց մեր զրույցին.

— Իսկ ձեր խիղճը չտանջե՞ց, որ սպանեցիք... Ձեր խիղճը հիմա չի՞ տանջում...

Դարչոն հեգնական-զարմացական, ներող ժպիտը դեմքին՝ պատասխանեց.