Այս էջը սրբագրված է
Նախագահը զանգահարում է կատաղի, դատախազի աչքերը հուր են ցայտում, պաշտպանները զվարթ ծիծաղով հայտնում են մեղադրյալին իրենց բավականությունը։ Վերջապես դահլիճը հանդարտվում է, և նախագահը հարցնում է դատախազին.
— Ուրիշ հարցեր չունե՞ք։ — Առայժմ ոչ։ Ոայց խնդրում եմ քարտուղարին մտցնել արձանագրության մեջ, որ մեղադրյալը վիրավորանք հասցրեց դատարանի կազմին… — Քեզի, ընչի՞ կազմին, —բացագանչում է տեղից Մարությանը, և հարցը համարվում է փակված։ Ապա նախագահը մեղադրյալին կրկին կանգնեցնում է ոտքի, և նրան հերթով զանազան հարցեր են տալիս հասարակական մեղադրողն ու պաշտպանները։ — Ասացե՛ք, խնդրեմ, ընկ. Մարության,— հարցնում է հասարակական մեղադրողը.— հայտնի՞ է ձեզ, որ կալանավորներից շատերն ապրում են բացառապես խոհանոցի ճաշով։ — Լա՜վ։ Պարոն ինտելիգենտներն են մենակ դրսևից բան-ման ստանում։ — Ուրեմն ձեզ համար պա՞րզ է, որ ընդհանուր կաթսայից վերցնողը իր ընկերոջ վերջին թիքեն է վերցնում։ — Յա՞,— զարմանում է Մարությանը.— ընչի մենք մարդ չե՞նք. էդքան բա՞ն էլ չենք հասկընա…
Խո շնից ծնած չե՞նք։
Կրկին ծիծաղում է դահլիճը, և կալանավորների համակրանքը կրկին մեղադրյալի կողմն է։ Սակայն միանգամայն փոխվում է նրանց
